Symbol światła w obrzędowości chrześcijańskiej, w tym w liturgii Kościoła Katolickiego pełni rolę szczególną

Światło (Światłość) jest utożsamiane z samym Bogiem. Z kolei ciemność to dziedzina opuszczona przez Boga, naznaczona złem i zepsuciem.

Przedmiotami, które mocno przykuwają uwagę wiernych w kościołach są zapalone świece. Dzięki nim wnętrza świątyni wypełnia charakterystyczna iluminacja, która zapada w pamięć po zakończeniu nabożeństwa. Świecą o szczególnym znaczeniu jest paschał, zapalany w okresie wielkanocnym, poczynając od liturgii Wielkiej Soboty.

Zważywszy na znaczenie symboliki światła, istotne jest zadbanie o taką ekspozycję zapalonych świec, która w możliwie największym stopniu zapewni ich widoczność. Należy mieć przy tym także na uwadze mniej wzniosłe względy praktyczne, takie jak zachowanie bezpieczeństwa przeciwpożarowego.

Zwyczajem przyjętym w kościołach jest mocowanie świec w różnego rodzaju lichtarzach

Są wśród nich lichtarze ogromne, czasem przekraczające nawet wzrost człowieka, średnie oraz małe. Niektóre służą do umieszczenia w nich kilku świec, inne – tylko jednej. Sposoby mocowania świec też bywają różne. Najczęściej spotyka się dwa: umieszczenie świecy na iglicy albo wsunięcie jej do specjalnego zagłębienia. Oba sposoby służą ustabilizowaniu świecy i zapobiegają jej wypadnięciu z lichtarza.

Wyjątkowym lichtarzem jest żydowska menora, w której umieszcza się siedem świec. Jej charakterystyczny, piękny kształt jest powszechnie znany i powoduje, że nie można jej pomylić z żadnym innym lichtarzem.

Symbolika światła nie jest zatem właściwa tylko religijności chrześcijańskiej. Jest starsza – obecna w judaizmie i w innych wcześniejszych wierzeniach. Posiada walor uniwersalności. Również urządzenie, jakim jest lichtarz posiada długą historię. Może być ona interesująca nie tylko dla religioznawców, ale również dla historyków sztuki.